Grę miałem zamiar kupić tuż po premierze. Jakoś zabrakło pieniędzy, później, gdy pieniądze już były, jakoś o niej zapomniałem. Proszę sobie więc wyobrazić moje zadowolenie, gdy ujrzałem ją dodaną do GameStar
Opis ogólny:        
Arcanum jest cRPG rozgrywającym się w świecie dość ztechnologizowanegio fantasy - oprócz smoków, elfów czy krasnoludów, mamy tu np. silniki parowe czy broń palną. Wszystko to łączy się ze sobą w spójnej wizji świata i nie drażni. Jej autorem jest Troika, więc nie należy oczekiwać hack'n'slash'a w stylu Diablo czy Dungeon Siege'a, lecz gry, w której faktycznie można odgrywać rolę, o rozbudowanej fabule i szerokiej gamie możliwości (trzon Troiki tworzą ludzie, którzy stworzyli Fallout'a). I to właśnie dostajemy. Ale nie uprzedzajmy faktów...

               
Instalacja:                
Muszę przyznać, że bezproblemowa to ona nie jest. Oprócz gry instaluje się bowiem patch'a, spolszczenie i patch'a do spolszczenia. Co gorsza, przerwanie instalacji którejś z łatek wywołuje konieczność reinstalacji gry. Jako że u mnie w okolicy prąd wysiada z regularnością zegarka, to zgodnie z prawami Murphy'ego MUSIAŁO się to stać akurat podczas "paczenia" gry. A że sama instalacja do szybkich nie należy, na całe przedsięwzięcie straciłem całe przedpołudnie.
               
Grafika:                
Wbrew pozorom, wcale się nie zestarzała, choć gra już parę latek ma. Owszem, nie ma "wodotrysków" w stylu dynamicznego oświetlenia, ale to wcale nie przeszkadza. Mamy w niej rzut izometryczny i ładnie wykonane obiekty. Wszystko buduje niezły klimat.
               

Muzyka i dźwięki:                
Za muzykę należy się z całą pewnością jakieś wyróżnienie. Ładnie pasuje do tego, co się dzieje na ekranie i wpada w ucho. Główny motyw mam nawet zgrany i słucham go w wolnych chwilach. Prawdę rzekłszy, ich autor wzorował się chyba na Apocalyptice... Teksty ważniejszych postaci są odczytywane przez aktorów (angielskich - spolszczenie ich nie obejmuje).
               
Fabuła:                
Kierujemy jedynym rozbitkiem z pierwszego na świecie sterowca. Nasz lot przerwał atak innych latających maszyn. No cóż, chyba jednak ten sterowiec nie był do końca pierwszy... Po katastrofie spotykamy Virgila, kapłana religii Panarii, który ogłasza nam pełnym natchnienia tonem, że jesteś reinkarnacją ich boga. Chcąc nie chcąc, musisz iść za nim.        
Już sam początek jest dość interesujący. Fabuła obfituje w niezmiernie interesujące zwroty akcji, możliwe są ponadto dwa zakończenia. Konia z rzędem temu, kto przewidzi zakończenie nie będąc dosłownie kwadrans przed nim.        

Questy są niezwykle zróżnicowane. Oprócz typowych "idź do punktu A, weź rzecz B i daj ją człowiekowi C" są tu, na przykład, ochrona banku, rozwiązywanie zagadki kryminalnej czy łagodzenie strajku. Trochę irytuje jednak to, że do niektórych zadań trzeba mieć przedmioty z samego początku gry (których ja, osobiście dawno się pozbyłem). Kolejną, bardzo ważną zaletą jest mnogość sposobów na przejście każdego z nich. Zależą one na przykład od płci prowadzonej postaci, jej rasy, zawodu itd.
               
Mechanika:                
Tworzenie postaci idzie szybko, choć można wybrać wiele opcji. Oprócz typowego ustalania rasy czy współczynników, można określić jej historię, wybrać portret itd. Ciekawostką jest, że nie ma tu podziału na klasy, tak typowego dla cRPG. Nie ma problemu ze stworzeniem dyplomaty/alchemika, handlarza/iluzjonisty czy jaka tam jeszcze inna kombinacja nam przyjdzie do głowy. Oprócz tworzenia postaci od podstaw, możemy się zdecydować na jedną z już gotowych postaci - acz tego rozwiązania nie polecam, gdyż są one po prostu słabe.
Postać może awansować maksimum na 50 poziom - to bardzo dobrze dobrana granica, gdy grałem drugi raz, znając już wiele questów, udało mi się go osiągnąć tuż przed finałową walką. Oprócz samodzielnego rozdawania punktów po awansie można zdać się na komputer, wybierając jedną z wielu (bodajże 50, ale nie mam pewności) dróg rozwoju.
Oprócz zwiększania współczynników możemy także przechodzić szkolenia, dające nam rozmaite bonusy (w stylu ignorowania oświetlenia czy powtarzania nieudanych testów na skradanie czy otwieranie zamków). Mimo dużej ilości rozwiązań, obsługa jest bardzo intuicyjna i nie sprawia trudności. Jedyną rzeczą, której mi w grze brakuje, jest dokładny opis, co daje poszczególne szkolenie i jakie są na niego wymagania (jest to natomiast w instrukcji).
               
Walka:                
Można ją rozgrywać na dwa sposoby - turowo lub w czasie rzeczywistym. Pierwsza opcja jest ze wszech miar polecana wszelkim postacią walczącym na odległość, ale i wojownikom powinna się spodobać. Jest bardziej taktyczna, pozwala zaplanować walkę. Gra bez tur robi się bardziej chaotyczna, zyskuje odrobinę z hack'n'slash'y i nie jest już tak satysfakcjonująca.
Nie walczymy zresztą sami - możemy rekrutować pomocników (ja odkryłem ich koło 15, ale zapewne jest ich więcej). Nie sterujemy nimi bezpośrednio, ale walczą na tyle dobrze, że nie stanowi to większego problemu. Jedyną ich wadą jest brak świadomości działań grupowych - nie współpracują ze sobą.

               
Multiplayer:                
Jest - i to wszystko, co o nim mogę powiedzieć. Jakoś nigdy nie mogłem znaleźć chętnych do wspólnej gry.
               
Podsumowanie:                
Gra wciąga jak dobry odkurzacz. Ciężko się od niej oderwać. Znajdą w niej coś dla siebie wojownicy, dyplomaci, magowie, złodzieje... Niezależnie od Twojego stylu gry będziesz się dobrze bawił. I z pewnością do niej powrócisz!