Czy postęp zmienia nas w indywidualistów? Czy stajemy naprzeciw potrzebie otaczania się bliskimi osobami? Czy zaczynamy czuć się lepiej we własnym towarzystwie? A może tłumaczymy sobie, że podążamy za duchem czasu?

Jeśli rzeczywiście jesteśmy tacy nowocześni, dlaczego gdy pada pytanie: czemu wolisz rozmawiać z kimś przez Internet, a nie normalnie, nie wiemy co powiedzieć? Co wówczas dla nas znaczy normalnie? I jaka powinna być odpowiedź? Że nam się nie chce? Nie jesteśmy w stanie przyznać tego przed sobą, a co dopiero przed kimś innym. I – zapytam ponownie – czym jest to spowodowane? Czy jest to jeszcze lenistwo, czy już brak potrzeby funkcjonowania wśród ludzi? A co z pozostałymi wartościami, które doceniamy podczas przebywania z drugą osobą? Kontakt wzrokowy, dotyk, ton głosu... przestajemy tego potrzebować? Dlaczego bagatelizujemy te elementy? Przecież to właśnie one znaczą najwięcej, obok samych słów. A co robimy, kiedy poznajemy kogoś nowego? Dlaczego nie spotykamy się z taką osobą na spacerze, kawie, nie idziemy do kina, tak często, jak tylko się da? Wydaje nam się, że poznajemy człowieka poprzez pisanie z nim, nawet kilka godzin dziennie. Co za bzdura. Albo cyberseks. Kolejna forma postępu. I to jeszcze jaka bezpieczna! Nic, tylko korzystać.

Naprawdę, zastanawiam się, ile można wytrzymać, żyjąc w taki sposób. Bez pokazywania się ludziom, bez wychodzenia, funkcjonując tylko w rzeczywistości wirtualnej. Owszem, zdarzają się chwile, kiedy po prostu nie chcemy z kimkolwiek rozmawiać. Jednak człowiek jest zaprogramowany tak, iż przez większość czasu lgnie do ludzi i otacza się nimi. Robi to podświadomie, aby uciec od samotności. Nie każdy z nas jest typem samotnika. I nie róbmy z siebie takich. W społeczeństwie wciąż krąży stereotyp „typowego informatyka”, który spędza całe dnie przed monitorem, grając w gry, zabijając potwory. Czemu to niby jest gorsze od spędzania całego dnia na Facebooku, portalach plotkarskich czy kwejku? Gry już dawno przestały funkcjonować jako zapychacze czasu. Kultura grania rozwinęła się tak mocno, iż dorównuje ona książkom. Ja, jako zadeklarowana czytelniczka, uważam, że jedno i drugie, to dobry sposób na poszerzanie horyzontów i samokształcenie. Tak naprawdę, gramy w gry od dziecka. Na początku były to planszówki, jak Eurobiznes. Każdy z nas grał kiedyś w Chińczyka albo Scrabble. Czasy się zmieniają, więc zmieniają się również te drobne rozrywki. Słowo „pegasus” do tej pory budzi w nas ciepłe wspomnienia. A Mario? Każdy to zna! Miło jest od czasu do czasu, w deszczowy, jesienny lub mroźny, zimowy wieczór wcielić się w jakąś wirtualną postać i uratować świat przed złem. Czyż nie?



Uważam, że należymy do grona szczęściarzy. Popatrzcie tylko - żyjemy w stosunkowo spokojnych czasach, gdzie naszym celem powinien być rozwój osobisty, kształtowanie własnego „ja”, poszerzanie horyzontów, uczenie się. Internet jest nam do tego potrzebny i wręcz niezastąpiony. Lecz ile satysfakcji i inspiracji potrafi dać nam praca z innymi ludźmi, wspólne rozwiązywanie problemów i szukanie rozwiązań! O ile łatwiej jest nam znaleźć zastosowanie dla danego przedmiotu w grupie, niż w pojedynkę! W końcu, „co dwie głowy to nie jedna.” Kiedy mamy problem, odruchem wręcz automatycznym jest prośba o radę lub pomoc. I to jest właśnie to, tak to powinno funkcjonować! Ale musimy zdać sobie sprawę i pamiętać o jednym – to nie świat zamyka się przed nami. To my zamykamy się przed nim.