Najnowsza strategia Battlegoat Studios przedstawia konflikt nazwany "zimną wojną". Dwa supermocarstwa jakimi były wtedy Stany Zjednoczone i Związek Radziecki prowadziły ze sobą wyścig zbrojeń, trzymając się jednocześnie w atomowym uścisku. Po zakończeniu II Wojny Światowej rozwiązano koalicję antyhitlerowską i przyjazne sobie niegdyś państwa kłóciły się o sprawowanie kontroli nad Europą Środkową. Komuniści chcieli oczywiście zagarnąć całą stawkę, jednak Amerykanie nie mogli na to pozwolić. Teoretycznie konflikt ten trwał od 1946 do 1991 roku, w ciągu tych kilkudziesięciu lat miały miejsce różne liczne wydarzenia oraz mnóstwo wojen. Materiał na grę strategiczną tego typu jest więc idealny.

Gdzie dwóch się bije, tam reszta świata ma przekichane

Produkcja oferuje kilka trybów: kampanię dla jednego gracza, swobodną rozgrywkę oraz scenariusz. W kampanii jednoosobowej decydujemy się objąć dowództwo nad jednym z supermocarstw - USA lub ZSRR i prowadzić ekspansję terytorialną, wywoływać wojny, zrzucać bomby atomowe, bądź prowadzić do podboju kosmosu, utrzymywać pokój i pomagać zagrożonym państwom. W Sandboxie mamy do wyboru każde dostępne państwo, od najmniejszego po największe. Celem jest przetrwanie oraz wybicie się ponad inne kraje. Do boju można poprowadzić także Polskę, ale polskiej wersji językowej niestety nie ma. Scenariusz pozwala wziąć udział w wydarzeniach, które miały miejsce podczas "zimnej wojny" np. w wojnie koreańskiej. Pierwszy rzut oka na mapę, mnóstwo ikon, nazw miast i państw, rozbudowany i skomplikowany interfejs - gra nie dla nowicjuszy. Mapa gry obejmuje całą kulę ziemską, nietrudno pomylić Cold War z Google Earth'em... Twórcy przyłożyli się i na mapie Polski możemy doszukać się np. Tomaszowa Mazowieckiego. Jednakże stan naszych dróg się nie zgadza - wszędzie piękny i równy asfalt!



Pod dowództwem mamy zatrzęsienie dużo jednostek wojskowych, które możemy dowolnie ulokować na mapie świata, zważając oczywiście na granice terytorialne. Aby osiągnąć sukces warto zawiązywać sojusze z innymi państwami, planować inwazje na wrogie nacje aż w końcu zdominować cały świat. Na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, możemy odciąć jednych od dostaw, a drugich wspomóc finansowo, nie obejdzie się bez szpiegowania i oszukiwania. Produkcja jest bardzo skomplikowana, trudno się w niej połapać jeśli jest to nasz pierwszy kontakt z grą, a ta nie wybacza błędów. Zarządzanie całym państwem jest trudne, niełatwo utrzymać wszystko w ładzie i składzie. Szybko do zabawy wkracza jednak nuda, bo ile w końcu można robić to samo, wywoływać wojny, zrzucać atomówki, zawierać pakty i sojusze, albo opracowywać nowe technologie? Jeśli seria Supreme Ruler jest nam dobrze znana to wtedy można się grą pobawić, ale zwykły gracz szybko odstawi tytuł na półkę, o ile sprowadzi sobie ten produkt zza granicy rzecz jasna.



Ekonomia, gospodarka i rozwój militarny to bardzo ważne kwestie i wszystkie trzeba odpowiednio rozwijać, pozyskując nowe jednostki wojskowe i inwestując w budowę nowych obiektów. Za wszystko trzeba płacić pieniędzmi, złe zarządzanie sprawi, że waluta zamiast przybywać będzie nam znikać z oczu. Do naszej dyspozycji twórcy oddali szereg różnych tabelek, wykresów i innych bazgrołów. Patrząc na nie można jedynie dojść do wniosku, że to ciężka do opanowania produkcja.



W grze jest 11 surowców, których nie wydobywa się w każdym miejscu, są one dostępne w nielicznych lokacjach. Alternatywą dla pozyskiwania cennych zasobów jest handel, ale żeby z kimś handlować, trzeba z nim mieć dobre stosunki. Napięcia między supermocarstwami odzwierciedla pięciostopniowy "Defcon", który wskazując 1 poziom oznacza wojnę. Jednostki obu stron konfliktu znajdujące się na polu bitwy same zadają sobie ciosy. Jedyna taktyka jaka jest tu możliwa to okrążenie przeciwnika.