Tym, co najbardziej wyróżnia Tryst , to jego dziwna nazwa. Gra dołącza do tradycyjnego już kanonu strategii rzeczywistych, rozgrywanych w kosmosie. Na pierwszy rzut oka wygląda jak kalka najlepszego tytułu, osadzonego w świecie science-fiction – Starcraft II. Po raz kolejny przedstawiony mamy konflikt między rasą ludzką a złowrogimi obcymi.

Chciałoby się rzec, iż początek zapowiada przyzwoity produkt, jednak tak nie jest. Otrzymujemy grę, z którą mamy mnóstwo problemów. Powtarzalne misje, proste aspekty rozbudowania bazy oraz słaby balans poziomu trudności, powodują bardzo szybkie znużenie. Do tego dochodzi jeszcze krótka kampania, wysokie wymagania oraz dostateczna oprawa wizualna. Zakres irytujących błędów spowodował, iż mimo dużego potencjału, otrzymaliśmy produkt ze średniej półki.



Jeżeli kiedykolwiek wcześniej mieliście styczność z tego typu produkcją, to poczujecie się jak ryba w wodzie. Historia kampanii jest stara jak świat. Mamy przedstawioną walkę kosmitów z ludźmi tym razem około roku 3000. Występujący tu obcy są bardzo stereotypowi, składają się głównie z biomechanicznych potworów zwanych Zali, którzy zwrócili się przeciwko ludzkości. Zaatakowali z zaskoczenia po latach pokojowej koegzystencji oraz zabili ówczesnego prezydenta, który reprezentował Rhyn Tech Corporation. To stawia naszego głównego bohatera na czele nieuniknionego konfliktu i zmusza go do zawarcia pokoju z garstką rebeliantów. Mimo wielu różnic klasowych, spowodowanych poborem z ziemskich więzień, postanawiają dołączyć do konfliktu i walczyć o dobre imię Ziemian. Jak widać, fabuła nie wnosi niczego do naszej rozgrywki i jest sztampowa.



Napięcie pomiędzy dwiema ludzkimi frakcjami zostało zniwelowane przez szybki sojusz już w drugiej misji naszej kampanii. Natomiast Zali są to zwykli źli kosmici, którzy chcą zniszczyć wszystko i wszystkich po drodze. Gra jest bardzo powtarzalna i większość misji nie wprowadza żadnej nowości. Wszystko oparte jest na tym samym schemacie: budujemy bazę, zbieramy surowce, tworzymy wojsko i staramy się zniszczyć wroga. Aby tego dokonać, musimy zaopatrzyć się również w odpowiednie produkty. Występują tutaj dwa rodzaje surowców – ruda i elektryczność. Obydwa materiały możemy wydobywać przez automatyczne stacje. Niektóre z naszych budynków mają szansę być ulepszanymi i modernizowanymi. Nasze drzewo rozwoju (ARM), pozwala opracować ulepszenia dla wojsk oraz różnych innych jednostek. Armia może być również wyposażona w różnego rodzaju buffy, takie jak: tarcze, regeneracje życia, itp. Jedynym aspektem, który odróżnia tą grę od innych typowych RTS jest szybka akcja. Wszystko w niej dzieje się w zastraszającym tempie, nie mamy ani chwili na wytchnienie, a czas jest bardzo ważny. To głównie od niego zależy, czy to my zaatakujemy pierwsi czy nasz przeciwnik.



Misje rozgrywają się w prosty sposób. Rozpoczynamy je fazą budowania, następnie odkrywamy nowe zakątki mapy, a na końcu musimy zając miejsce wroga i zablokować jego surowce. Jedyną wariacją jest to, iż czasami zaczynamy z gotową bazą, lecz innym razem musimy odkrywać mapę oraz przejść przez dużą ilość walk, aby móc wznieść nasze budowle. Wiele razy stajemy przed wyborem najważniejszych celów misji. Musimy pamiętać, że nie zawsze podejmiemy dobry wybór.
Poziom trudności sprawia w niektórych momentach duże problemy. Balans kampanii waha się pomiędzy banalnie łatwym a nieziemsko trudnym. Nie mamy żadnych informacji na temat zbliżających się niebezpieczeństw. Niektóre z tych cięższych scenariuszy są za bardzo wymagające, jak na przykład wyczerpująca czwarta misja, gdzie musimy utrzymać przy życiu wszystkich czterech członków naszej drużyny, walcząc z wieloma przeciwnikami. Tylko uproszczone AI pozwala nam przejść przez te cięższe momenty, ponieważ wtedy możemy odciągnąć jednego czy dwóch wrogów, aby potem wrócić do reszty przeciwników.