Większość z graczy grała w serię „Gothic”, mniejszość w „Dragon Age”, a czy ktokolwiek słyszał o „The Dark Eye”? Wszystko zaczęło się rok temu, po premierze pierwszej części, której podtytuł brzmiał: „Klątwa Wron”. Skracając zupełnie fabułę: gra jest o rodzeństwie, które wspólnie podróżuje i rozwiązuje różnego rodzaju zagadki, w tym dotyczące pechowej przepowiedni czarnoksiężnika. Druga część jest kompletnie inna, nie tylko pod względem fabularnym, ale i wizualnym. O tym przeczytasz w dalszej części recenzji, do której gorąco zapraszam.

„The Dark Eye: Demonicon” to Action-RPG umiejscowiony w uniwersum Dark Eye będącej niemiecką odmianą systemu Dungeons and Dragons – która bazuje na ołówku i ogromnej wyobraźni. Zaczynasz grę jako Cairon, chłopak mający dwadzieścia parę lat. Wraz z ojcem i przyszywaną siostrą uciekasz przez całe życie przed grupą miłośników demonów zwanych Borbaradianami, którzy parędziesiąt lat wcześniej wykonali pewnego rodzaju rytuał. Cairon i jego siostra Calandra są ofiarami tego zbrodniczego uczynku. W grze chodzi głównie o uzyskanie tak zwanego „prezentu”, dzięki któremu każde z dzieci może używać demonicznej magii. Jedynym minusem całego zabiegu jest to, że po przekroczeniu pewnego wieku zaczynają one czuć „głód” do zabijania swoich „braci” bądź „sióstr”. Zgodnie z wolą paktu, ostatnie dziecko, które przeżyje, zostanie palladynem i otrzyma nadludzkie siły. Fabuła na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo prostolinijna, a główny wątek jest wałkowany przez całą grę, więc jeśli tylko nie będzie Ci się nudzić, możesz się z nim zapoznać i dogłębnie zbadać. Wskakujesz w momencie, w którym Twoja siostra zostaje poinformowana przez ojca, że wkrótce wyjdzie za mąż za człowieka z rodu Rondrianów. Na wstępie dowiadujesz się od jego matki, iż już od wczesnych lat okazał się on wielkim rozczarowaniem. Im bliżej starasz się dotrzeć do informacji o tym, kim są i co tu robią, tym doszukujesz się ciemniejszych sekretów, które dotyczą przede wszystkim Twojej przyszłości. Wraz z odnajdywaniem kolejnych ofiar rytuału, docierasz również do ich przeszłości - zawsze na pewien sposób interesującej i ciekawej. Z każdej historii wyciągnąć możesz wnioski, które z pewnością przydadzą Ci się przy rozwiązywaniu zadań. Niestety nie otrzymasz żadnej pomocy w tej ciężkiej drodze – twórcy nie przewidzieli kompanów.



System rozwoju w grze jest najlepszym przykładem, jak można czerpać z wiedzy bazującej na przeszłości. Statystyki, które polepszasz poprzez system punktowy wraz z rosnącym poziomem, pozwalają na wykonywanie pewnych czynności. Przykładowo, gdy poprawisz swoje umiejętności w warzeniu mikstur, będziesz mógł wykonywać coraz to ciekawsze i dodające więcej życia wywary. Oprócz spraw tak oczywistych jak kowalstwo, dochodzą również rozwijane opcje w dialogach oraz dodatkowe zadania, które bez odpowiedniego rozwoju postaci pozostaną nierozwikłane bądź niewykonane.

Sama akcja w grze stoi na średnim poziomie – walki przy pomocy broni białej jak i dystansowej są niestety monotonne i do bólu powtarzalne, liczy się refleks i szybkość klikania. System punktowy dzieli się na cztery drzewka – pierwszy dotyczy rozwoju charakteru postaci, drugi umiejętności, trzeci specjalnych ataków, którymi możemy zaskoczyć wrogów, a czwarty służy do rozwoju sztuk magicznych. Na samym początku ciężko wybrać, w którą stronę iść, bo mnogość możliwości przeraża.



Fabuła gry jest dynamiczna, trudna do przewidzenia oraz przede wszystkim ciekawa i wciągająca. Na własnej skórze niejednokrotnie przekonałem się, że ciężko się odlepić od monitora, zwłaszcza, gdy akcja brnie do przodu jak porwany autobus. Pełno jest różnego rodzaju cut-scenek oraz wątków, które wprowadzają nas w świat i robią z naszego mózgu gąbkę posłusznie chłonącą wszystkie informacje. Jeśli raz zasmakujesz, nie skończysz na jednym kęsie. Wraz z postępem przyjdą i trudne decyzje – wybierać będziesz między mniejszym złem a większym. Często po przemyślanym wyborze dalej sam ze sobą walczyłem – o tym, czy słusznie, pokazał czas.