Starvoid już na dzień dobry szokuje genialnymi pomysłami na rozgrywkę i zasadami nią rządzącymi. Bije także światowe rekordy. Jest prawdopodobnie jedyną grą na całym ziemskim globie, w którą tuż po premierze nikt nie gra. Oczywiście poza mną, z recenzenckiego obowiązku rzecz jasna, i trzema innymi graczami, od których zawsze dostawałem wciry, tak nawiasem mówiąc.

Na serwerowym pustkowiu

Serwerów jest zatrzęsienie, bo całe kilkanaście i na dodatek wszystkie puste. Od czasu do czasu można wyłapać 2 czy 3 osoby grające ze sobą na 12 możliwych. Niestety, nie byłem w stanie sprawdzić jak produkcja wygląda i działa w pełni możliwości, ponieważ nigdy nie widziałem, aby jakikolwiek serwer był okupowany przez ludzi chociaż w połowie. Nie warto się łudzić, że może single player ratuje sytuację. Tego trybu, czyli ani fabularyzowanej kampanii, ani rozgrywki z botami w Starvoidzie nie uświadczymy. To wyłącznie multiplayerowa zabawa, niestety na starcie martwa.



Ale czym jest ta gra konkretnie? Ano strategią czasu rzeczywistego, w której jako jedna z kilku wybranych postaci dowodzimy wybranymi przez siebie jednostkami. Każdy bohater ma określoną ilość energii oraz limitu jednostek. Ta pierwsza moc, pozwala na przywołanie konkretnego towarzysza, czy to wielki czołg czy grupkę mniejszych robotów. Po krótkim czasie moc ta regeneruje się i możemy przywołać kolejne wojska. Jednak je z kolei ogranicza limit, który powoduje, że możemy mieć zazwyczaj do 3 typów pomocników. Nigdy nie możemy mieć dwóch takich samych towarzyszy. Podstawowe postaci to: Hellfire Kelly, której specjalizacją jest masowy ostrzał z ciężkiej broni, czyli artylerii; Grace, która korzysta z umiejętności infiltracji, a jej jednostki potrafią używać kamuflażu, dzięki czemu stają się niewidoczne w bezruchu i potrafią przeprowadzać zasadzki dzięki tej umiejętności; Alberto Echo, inżynier, potrafiący reperować i uzdrawiać walczące, sprzymierzone wojska; Cleburne, który jako szturmowiec zadaje przeciwnikom większe obrażenia i niweluje liczbę otrzymywanych uszkodzeń. Bohaterów można na swój sposób modyfikować, od zmiany imienia zaczynając, przez dodawanie im przyborów, czyli broni, pancerza i jakiegoś gadżetu czy nowej, potężnej mocy. Można także zmieniać jednostki lub umiejętności, których będą mogli użyć w trakcie meczów. Tylko wszystko trzeba najpierw odblokować i wykupić, co jest długą zabawą, tym dłuższą, bo nie zawsze jest z kim pograć… Za to na pustych serwerach możemy bez wysiłku podbić nasze statystyki, wystarczy znaleźć mapę z trybem Battle i przejąć po kolei wszystkie punkty kontrolne. Doświadczenie leci do nas z prędkością światła, tylko co z tego, skoro nie ma na kim wykorzystać nowego ekwipunku, mocy i jednostek?



Skoro już przy trybach rozgrywki jestem, warto się nimi zająć. Są trzy rodzaje zabawy: Battle, Sabotage, oraz Team Deathmatch. Pierwszy, już opisany wyżej, polega na tym, na czym weterani Dawn of War czy Company of Heroes pozjadali zęby, czyli przejmowaniu punktów kontrolnych. Niestety, nie może tego zrobić byle jednostka wysłana przez gracza, musi to być konkretnie bohater, inaczej punktu nie zdobędziemy. Jaka paranoja się z tym wiąże? O tym, będzie już za chwilę. Sabotage polega na atakowaniu punktów kontrolnych przy bazie oponenta i jednocześnie obronie punktów niedaleko naszej bazy. I znów tylko bohater może przejmować obiekt, a gdy to zrobi, znika wraz z całą swoją armią, zyskuje punkt i odradza się w swojej bazie. I tak w koło Macieju. Team Deathmatch polega po prostu na znalezieniu i wyeliminowaniu wrogiej armii, a właściwie to jej dowódcę. Po śmierci następuje respawn w bazie.