Gdyby jednak znaleźli się tacy, dla których jest za prosta, twórcy przygotowali tak zwany „Nightmare mode”. Odblokowuje się dla każdego poziomu po jego ukończeniu – trudność rośnie kilkukrotnie, cienie są szybsze, silniejsze i wredniejsze, niż w normalnym przypadku. Dodatkowo, co jakiś czas dostajemy dostęp do wyzwań, których ukończenie gwarantuje nam usprawnienia dla głównego bohatera, np.: wspomnienia, których bronimy, zaczną zadawać dodatkowe obrażenia cieniom znajdującym się w ich zasięgu, albo będziemy startować z większą ilością waluty. Po kilku poziomach na naszej drodze stają też rozmaici bossowie, a ich pokonanie odblokowuje kolejne światy i pozwala łączyć Williamowi odkryte wcześniej wspomnienia w całość. Jak na Tower Defense to dość dużo, co sprawia, że gra nie jest monotonna i cały czas trafiamy coś nowego. Każdy amator tego typu produkcji znajdzie tu coś dla siebie.



Wspomnień czar
Teraz rodzi się pytanie: o co tu chodzi? Dlaczego William chroni swoich wspomnień w snach i czemu wszystko jest takie dziwaczne? Tu, drodzy mili, pojawia się coś, co nie jest zbyt często spotykane w tym gatunku – fabuła. Nie byle jaka, jak w Orcs Must Die czy Dungeon Defenders, gdzie po prostu bronimy się przed potworami, „bo tak” (wiem, że to czasami dobry powód, ale zdarzają się bardziej wymagający odbiorcy). Obronione przez Williama wspomnienia powoli układają się w logiczną całość, która tłumaczy dlaczego utknął we własnych snach i czemu musi walczyć o zachowanie wspomnień. Odpowiedź jest bardzo prosta i jednocześnie diabelnie zaskakująca oraz sensowna. Wszystko jest tutaj na miejscu i ciężko doszukać się niespójności nawet w tak dziwacznym, kolorowym, acz nieco ponurym świecie, jak wnętrze umysłu i koszmary Williama.



Podsumowując – „Shad’O”, to bardzo atrakcyjny Tower Defense, nawet dla kogoś, kto nie gustuje w gatunku, a szuka interesującej fabuły i świata, w którym mógłby się zatopić na krótką chwilę. Gra oczarowuje stylistyką i opowieścią bardziej, niż samą rozgrywką, która na dłuższą metę jest niezbyt skomplikowana. Jeśli ktoś nie potrafi docenić ciekawie wykreowanego świata i interesującej opowiastki, a szuka jedynie zabawy, to „Shad’O” może wydać się skrajnie nudną, kolorową gierką. Trzeba lubić dziwactwa, by pogrążyć się w krainie snów, gdzie wszystko jest spowite mgłą, a uzbrojone po zęby szmaciane lalki bez nóżek, chronią małych chłopców przed cieniami pożerającymi wspomnienia.