Gry przygodowe typu point&click często stają się legendami gatunku. Na rynku pojawiło się dotychczas mnóstwo pozycji tego typu, których wiele stało się ikonami. Każdy z nas zagrywał się w Larry’ego, Hopkins FBI czy Syberię. Ostatnio jednak dobrych gier przygodowych mamy jak na lekarstwo. Myślałem, że „The Book of Unwritten Tales” jest kolejnym przeciętniakiem jakich sporo ostatnimi czasy. Jednak bardzo się myliłem i niemalże zakochałem się w tym tytule.

Jedno mogę napisać na wstępie (poza leadem), że takiej produkcji jeszcze na rynku nie mieliśmy. W Polsce długo nie było wiadomo, że istnieje w ogóle taka gra. Wynika to z tego, że między premierą światową a polską mamy przepaść aż 3,5 roku. Na całe szczęście IQ Publishing podjęło dobrą decyzję by nie tylko dokonać tłumaczenia na język polski (na całe szczęście w wersji kinowej) i wydania dzieła niemieckiego KING Art Games.

Pewnego dnia pewien gremlin, jak to bywa w ich naturze, postanowił napisać pamiętnik. A że historię miał bogatą, to zrobiła się z tego książka. Ów stwór miał pewien bogaty sekret. Otóż odkrył on klucz do zakończenia wieloletnie trwającej wojny. Jest to nic innego jak pierścień, który daje noszącemu go niezwykłą moc pozwalającą mu na decydowanie o losach wszystkich krain. Niestety na skrywany przez niego sekret czyha potworna Armia Cienia. Nasz pisarz nazywa się MacGuffin, swoje brzemię powierza trójce bohaterom: elfce, gnomowi Wilburowi oraz człowiekowi. Zadaniem Elfki jest dostarczenie Arcymagowi spisywanej przez gremlina księgi, natomiast Wilbur musi dotrzeć do Arcymaga z pierścieniem zawierającym ukrytą wiadomość.

Przyznać muszę, że najlepiej się bawiłem podczas epizodów z Wilburem. Gra tryska niesamowitym poczuciem humoru i licznymi nawiązaniami do takich filmów jak „Władca Pierścieni” „Harry Potter” czy „Indiana Jones”. W dialogach i monologach przeprowadzanych przez postaci przelewa się spora doza mega zabawnych tekstów, przez które nie raz zalejemy się łzami ze śmiechu. Zwłaszcza moment, kiedy jedna z postaci ważnych dla swojej symboliki zgadza się na pogrzebanie żywcem.

Dużym atutem „The Book of Unwritten Tales” jest na pewno bogata ilość lokacji, mnogość charakterystycznych i niepowtarzalnych postaci. Tutaj twórcom należy się bardzo duży plus za brak wtórności. Jedyny mankament na jaki można bardzo narzekać to znikające za szybko napisy. Zazwyczaj w grach przygodowych nie mam problemów z doczytaniem całego tekstu, zwłaszcza gdy jest się wytrenowanym przez filmy.

Mechanika rozgrywki jest bardzo prosta. Do zabawy wystarczy nam myszka i jej lewy przycisk. Wilbur i inni kontrolowani przez nas bohaterowie najpierw muszą obejrzeć przedmiot i go skomentować, a dopiero potem mogą wejść z nim w dalszą interakcję. Jeśli chodzi o wybór opcji dialogowych – standardowo dla gatunku warto wykorzystać wszystkie. Dostęp do zebranych przedmiotów mamy zaś po najechaniu kursorem na dolną krawędź ekranu. I o ile interakcja z otoczeniem nie sprawia problemu, o tyle korzystanie z inwentarza potrafi być miejscami problematyczne. Zagadki i zadania są dosyć złożone. Nie wystarczy nam znaleźć przedmiotu X i połączyć z przedmiotem Y. Na przykład Wilbur aby spotkać się z Arcymagiem musi zostać czarodziejem, aby zostać czarodziejem musi wykonać 3 zadania, aby wykonać te 3 zadania trzeba wykonać kilka innych. Gra zatem jest nastawiona nie na zbieractwo wszystkiego co popadnie, ale na ciągłość wydarzeń i związki przyczynowo skutkowe.