Lokacje, po których przyjdzie nam się poruszać to zamknięte i ograniczone niewidzialnymi ścianami korytarze, lub jak kto woli – labirynty. Mamy określoną trasę do przejścia i nie ma opcji wyboru alternatywnej drogi. Żeby nie było zbyt łatwo w „otwartych” przestrzeniach musimy pilnować światła. Każda wędrówka w ciemność kończy się spotkaniem maszkary, która potrafi przyprawić o zawał serca, a co za tym idzie – porażką. Do dyspozycji mamy pochodnię, którą musimy co jakiś czas odpalać od innych rozpalonych na trasie, by przejść przez kawałek nieoświetlonego etapu. Pochodnia płonie czasowo i po kilku sekundach po prostu gaśnie. W etapach zamkniętych, gdzie poruszamy się po różnego rodzaju lochach i piwnicach, o dziwo nie musimy korzystać z pochodni. Nie wyskoczy na nas też nic, co mogłoby nam przerwać rozgrywkę, chyba że jest to związane ze skryptem fabularnym. Czyhają za to na nas różnego rodzaju pułapki, które niekiedy będą wymagały przeskoczenia, a innym razem wchodzenia na konkretne płytki, w takiej kolejności jaką przedstawiono na ścianie przed wejściem w pobliżu miejsca zagrożenia.

Tego typu elementy, wymagające trochę zręczności i logicznego myślenia, również podnoszą wartość rozgrywki. Rozwiązywanie zagadek już takie ciekawe nie jest. Musimy przeszukać dokładnie każdą jedną lokację i wyzbierać wszystko co tylko się da. Pozyskane przedmioty wykorzystujemy np. do połączenia z innymi elementami otoczenia. Rozwikłanie tego typu zadań odblokowuje skrypty z retrospekcjami tortur. Przedstawione są one bardzo brutalnie, zwłaszcza że często jest to widok katowanych kobiet. Twórcy chyba sami nie są do końca zdrowi psychicznie!

Wizualnie „Doorways” nie zachwyca. Może i tak ma być, bo jest ciemno i ma być klimat. Jednak ja nawet nie uświadczyłem dynamicznych cieni, które w blasku pochodni i innych źródeł niemrawego światła powinny siać strach. Tekstury są w niskiej rozdzielczości, otoczenie wykonane jest niedbale. Gra bardzo przypomina tytuły, które mają po 10 i więcej lat!! Tytuł hula na silniku Unity 4, który pozwala na odpalenie „Doorways” także na Macach i Linuksie.

Ścieżka dźwiękowa zasługuje na spore uznanie ze względu na dźwięki otoczenia i „muzykę”. Naprawdę sfera audio buduje klimat, zwłaszcza gdy gramy w „Doorways” po zmroku, przy zgaszonym świetle z słuchawkami na uszach. Niestety nie mogę pochwalić głosu lektora. Fani „Amnesii” będą zadowoleni, gdyż przemawia do nas głos Sama A. Mowry’ego. Mam jednak nieodparte wrażenie, że gość czyta z kartki, a głos ma jakby kij połknął.

Mimo klimatu grozy i licznych zagadek o podłożu zręcznościowym i tych wymagających logicznego myślenia „Doorways” jakoś mnie nie porwało. Grafika jest bardzo przestarzała, bohaterowie niewyraziści, sceny przemocy mocno przegięte. Na dodatek gra nie wnosi niczego nowego do gatunku przygodówek-horrorów. Osobiście bardzo się zawiodłem, bo myślałem, że przez projekt Steam Greenlight przechodzą gry niezależne, które są skazane na sukces. Tymczasem tutaj tak nie jest. Mimo debiutu argentyńskiego studia jestem zmuszony do skazania „Doorways” na wieczne zapomnienie. Żałuję, że specjalnie dla tej gry nie założyłem osobnego konta Steam, by móc szybciej przestać o niej myśleć. Naprawdę nie warto wydawać prawie 50 zł na grę, która została zrobiona bez większego pomysłu i nie ma w sobie niczego nowatorskiego. Mocno odradzam!!