Każda frakcja ma swoje specjalne umiejętności, wymusza to na nas logiczne myślenie podczas bitew. Większość z nich może nieraz uratować Ci życie. Na przykład Altarianie mogą przyspieszyć swoje poruszanie się, co pozwoli na dynamiczniejsze dostanie się do wroga już na początku bitwy. Tarthowie mogą atakować podwójnie w jednej turze. Trogowie mogą przełączać się w tryb berserkera i kosztem braku możliwości poruszania nimi otrzymają bonusy do siły. Bronie również zostały w pewien sposób ulepszone, każda ma swoje dobre i złe strony. Włócznie mogą nabijać pary wrogów, oraz efektywnie podwajać obrażenia. Topory używane są powolne, ale można nimi siekać trzech oponentów naraz, a tarcze zmniejszają możliwości motoryczne, ale oprócz obrony mogą służyć jako spychacze, którymi będziesz przesuwał linie wroga i niszczyć jego formacje. Wszystkie te na pozór proste dodatki są dodatkowym bodźcem by myśleć taktycznie na polu walki.



Tak jak każda wcześniejsza część, „Legendary Heroes” nie jest ładnie wyglądającą grą. Jednostki wyglądają jak upakowane, multikolorowe klocki, jednak minimalnie bardziej szczegółowe niż wcześniej. Sama strona wizualna leży i kwiczy w grze. Animacje są toporne i mało przejrzyste – ale o to chodziło twórcom, grywalność kosztem grafiki. Jeszcze to marnotrawstwo czasu, związane ze zwiedzaniem większej części mapy. Gra również potrafi czasem zaszwankować podczas ruchu przeciwnika, tura nieznacznie się wydłuża, a kto lubi czekać? Występują również nieprzyjemne crashe, związane jest to z przeładowaniem magicznych efektów – co za dużo, to niezdrowo.

Podsumowując, zabrało im to dłuższą chwile, ale finalnie mamy grę, którą Stardock próbowało stworzyć od 2010 roku. „Fallen Enchantress: Legendary Heroes” jest jedną z najlepszych gier o tematyce strategii 4X, która pokazuje ile pracy trzeba włożyć, by stworzyć coś dobrego. Dawno nie grałem w coś tak bardzo podobnego do mojej ulubionej serii „Heroes of Might & Magic”. Serdecznie polecam, bo naprawdę warto spróbować.