Wielowątkowa rozmowa o grach wideo z dr. Pawłem Węgrzynem dyrektorem Europejskiej Akademii Gier ze specjalnym uwzględnieniem problematyki polskiej, a szczególnie Krakowa.

Chciałem zacząć od pytania czy lubi pan gry wideo, chociaż tylko jedna odpowiedź wydaje mi się słuszna. Dla pewności jednak je zadam, do tego proszę powiedzieć od jakich gier pan zaczynał, a w jakie gra obecnie?

Dr Paweł Węgrzyn: Oczywiście, że lubię gry wideo! Moim pierwszym komputerem był legendarny ZX Spectrum. Pamięć masową stanowiły kasety magnetofonowe, załadowanie pojedynczej gry trwało pięć minut. I to pod warunkiem, że magnetofon nie zaciął się. Z gier na poczciwe ZX lubiłem m.in. przygodówkę „Knight Lore”, wyścigi „Grand Prix Circuit” i pierwszą wersję powszechnie potem znanych „Lemmingsów”. Dzisiaj grywam rzadziej, bardzo lubię gry strategiczne i RPG, ale niestety wymagają one dużego wolnego czasu. Dlatego częściej sięgam po gry logiczne online, jedno-, dwu- i wieloosobowe. W niektórych rankingach mój awatar wspiął się na bardzo wysokie miejsca (śmiech).

Proszę opowiedzieć jak to wszystko się w Krakowie z grami wideo zaczęło.

Zaczęło się w 2007 r. od Pawła Maliszewskiego, do którego trafił Piotr Babieno z kilkoma kolegami z branży gamedevu (Bielatowicz, Drobot) z ideą założenia szkoły gier wideo (gamedev, czyli branża twórców gier - przyp. ŁDz). Maliszewski przesłał mi materiały z propozycjami. Po kilku miesiącach zrodził się pomysł powołania Europejskiej Akademii Gier, jako porozumienia skupiającego uczelnie oraz firmy współpracujące razem w celu organizacji edukacji związanej z tworzeniem gier wideo. Pierwszą inicjatywą były wspólne studia podyplomowe UJ i AGH z aktywnym zaangażowaniem kilku firm. Europejskie Centrum Gier powstało jako klaster firm, uczelni i innych instytucji by wspierać i promować branżę. W maju 2010 r. powstał Zakład Technologii Gier UJ, czyli pierwsza w kraju uniwersytecka jednostka naukowo-badawcza nastawiona na prowadzenie badań w obszarze technologii gier wideo. Pomysł festiwalu Digital Dragons rodził się w wielu głowach (Babieno, Witaszczyk), ale konkretny przygotowałem ja razem z Maliszewskim i zainteresowaliśmy nim wiceprezesa Krakowskiego Parku Technologicznego Krzysztofa Krzysztofiaka.

Pisałem o grach wideo nieraz. Niestety ciągle w naszym kraju ludzie powyżej ok. czterdziestki, ale i nierzadko młodsi, patrzą na nie z pobłażliwością traktując niepoważnie zarówno jako zajęcie, jak i biznes. Czy jak podejrzewam, to kwestia czasu, bo teraz niemalże nie ma ludzi młodych nie grających w gry wideo. Czy gdy oni dorosną będą rozumieć wagę problemu? A może wcale nie musimy czekać, bo coś się dzieje dobrego w tym kierunku?

Pamiętam, że gdy zaczynaliśmy sześć lat temu, to każde wystąpienie lub prezentację poprzedzałem wstępem wyjaśniającym, że gry wideo to poważny temat. Dzisiaj to zmieniło się, coraz większa jest świadomość w różnych środowiskach (przedsiębiorcy, naukowcy, dziennikarze, politycy, opinia publiczna), że powszechna obecność gier wideo wiąże się z ważnymi zjawiskami ekonomicznymi, społecznymi, kulturowymi i technologicznymi.