Survival horrory cieszą się ogromną popularnością. I mimo że w Cold Fear nie będziemy masowo rozstrzeliwać postaci człekokształtnych jak w Left 4 Dead to produkcja studia DarkWorks potrafi wciągnąć i pozwala wczuć się w klimat. Samotna tułaczka po statku wielorybniczym Duch wschodu sprawi, że będziemy mieli ciarki na plecach. Nie łudźcie się jednak, że sama rozgrywka Was przestraszy i zaskoczy czymś innowacyjnym. Mimo iż jest parę momentów mrożących krew w żyłach, to i tak przez większość zabawy będziemy strzelać i rozwiązywać proste zagadki logiczne.

Statek widmo

Główny bohater nazywa się Tom Hansen i należy do Amerykańskiej Straży Przybrzeżnej. Na pokład statku "Duch wschodu" zostają wysłani żołnierze sił specjalnych, którzy giną w wyniku działania niezidentyfikowanych sił. Celem naszego protagonisty jest poznanie prawdy i stawienie czoła złym mocom. Exocele - bo tak zwą się potwory - najpierw wybiły załogę okrętu, by później przejąć kontrolę nad ciałami marynarzy. Żywa ekipa kutra nie ma w stosunku do nas przyjaznych zamiarów, więc ich też należy odstrzelić. Przez większość gry do słuchawki będzie mówił agent CIA Bennett, wyznaczający coraz to nowe zadania do wykonania. Akcja Cold Fear rozgrywa się w trakcie silnego sztormu na pokładzie statku "Duchu wschodu" orazi na platformie wiertniczej "Gwiazda Sachalinu". Fale rzucają okrętem na wszystkie strony, co utrudnia celowanie. Potęguje to jednak nastrój grozy i buduje klimat rozgrywki. Bohater w większości pomieszczeń znajduje zmasakrowane ciała marynarzy i agentów sił specjalnych. Niektóre zwłoki są bardzo poszarpane, a większość pomieszczeń to miejsca masowej rzezi.



Jeden przeciw wszystkim

Widok kamery potrafi doprowadzić do frustracji i irytacji. W normalnym trybie przybiera beznadziejne pozycje, jak w przygodówce "point & click". W dodatku podczas zmiany lokacji bądź ustawienia się bohatera od razu zmienia się sterowanie, więc np. idąc do przodu, wciskając "W", wchodząc do nowego pomieszczenia zamiast do przodu będziemy szli do tyłu. Można jednak pozbyć się tego problemu trzymając wciśnięty prawy przycisk myszy, który ukazuje sytuację zza pleców Hansena. To tryb celowania z broni palnej, więc w razie nagłego ataku mutantów jesteśmy od razu przygotowani do walki. Co prawda wolniej wtedy się poruszamy, ale ta perspektywa patrzenia jest zdecydowanie wygodniejsza.



Eksplorując na pierwszy rzut oka opustoszałe miejsca, twórcy wysyłają w naszą stronę przeróżne monstra. Pierwszym jest klasyczny zombie, potrafiący szybko biegać i wymachiwać nożem tuż przed naszym nosem. Jedynym sposobem, aby się go pozbyć na stałe to strzał w głowę, unicestwiający jego czaszkę. Powalonego potwora można dobić także kopniakiem. Irytujący jest mały, pająkopodobny stwór, który niczym Twarzołap z Alien vs Predator, wchodzi do ciała ofiary. Potrafi też wysysać energię życiową z dalszej odległości. Jako że jest niewielki, trudno go zauważyć, nierzadko wydostaje się z truchła pokonanego przeciwnika, po pierwszym strzale zwija się w kłębek, dopiero drugi pocisk robi z niego miazgę. Czasami będziemy mieć okazję spostrzec jak coś w kształcie psa porusza się po suficie, zeskakuje na podłoże i atakuje naszą postać. Jest to niezwykle wytrzymały i dość szybki oponent. W większości gier tego gatunku mamy do czynienia z przerośniętym i masywnym osiłkiem, który jak w przypadku tej produkcji, potrafi swoją wielką łapą zrobić dziurę w podłodze. W Cold Fear i takiej postaci nie zabrakło. Jest on wytrzymały na pociski, da się go zabić tylko strzelając w wielką kończynę o kształcie maczugi. Mimo iż jest rosły, potrafi szarżować i taranować swoim ciałem. Nietypowym przeciwnikiem jest jeszcze fala wody umieszczona przez twórców na pewnych fragmentach mapy. Polega to na tym, że woda uderza z dużą siłą w pokład statku, zadając wtedy duże obrażenia Hansenowi. Liczy się refleks i wyczucie czasu, aby wyjść bez szwanku.