Z czasów drewnianych szałasów, imponujących żaglowców, produkcji tytoniu lub wina, i innych wspaniałych rzeczy, przenosimy się do szaroburej przyszłości, całkowicie zmechanizowanej, pełnej futurystycznej technologii oraz komputerowych, irytujących głosów. Mimo akcji osadzonej w przyszłości, nie zrezygnowano z tak tradycyjnych technik zdobywania pożywienia jak plantacje, chociaż zostały one przystosowane do swoich czasów. Tworzenie i zasiedlanie przestrzeni, to naprawdę sprawiające dużo frajdy wyzwania. W najnowszym Anno brak jakichś znaczących zmian w stosunku do poprzedniczek, ale i tak trudno jest się oderwać od ekranu.

Cierpliwości

Żeby jednak przebić się do produkcji, najpierw trzeba za każdym razem przejść kilka prób cierpliwości. Pierwsza sprawdza nas aktualizacjami, których na początku trzeba nieco pobrać. Później logujemy się do dziwacznego Uplaya i stamtąd trafiamy do gry. W niej, trzeba odczekać sekundkę na niepomijalne intro Ubisoftu (resztę można przeklikać), a po nim następuje kolejne logowanie, tym razem w samym Anno. Po zaliczeniu wszystkich rytuałów, nasze oczy wita niecodziennie zapełnione menu. W każdym rogu ekranu znajdują się jakieś zupełnie zbędne ikony lub nagłówki z "ważnymi" informacjami. A to dodatkowa zawartość do pobrania (za opłatą), statystyki świata czy skrzynka odbiorcza. Mocno z tym przekombinowano, teraz przypomina to bardziej jakiś portal społecznościowy, a nie grę komputerową. Jeszcze tak niedawno, w Anno 1404, wszystko było na swoim miejscu.



Jednak, gdy już przyzwyczaimy się do designu wykreowanego przez twórców, przechodzimy wtedy do najważniejszej części, czyli do grania. Kampania fabularyzowana, zawiera 3 rozdziały, po kilka misji każdy. Na początek, zlecona zostaje nam produkcja niezwykle ważnej turbiny dla tamy na sąsiedniej wyspie. Po stworzeniu tego urządzenia, dowiadujemy się o pewnych problemach i w efekcie, o wybuchu, spowodowanym przeciążeniem systemu. Woda zalewa całą wyspę, a my jako najbliżej znajdująca się cywilizacja, musimy pomóc zabezpieczyć niezatopione jeszcze sektory, rozstawiając tam worki z piaskiem oraz, rzecz jasna, ewakuować ludzi, którzy znaleźli się w wodzie. Aspekt questów niezwiązanych z rozbudową imperium, znamy już z poprzedniej części, czyli Anno 1404. Tam też, wykonywaliśmy różne, urozmaicające rozgrywkę zadania. W najnowszej części trzeba np. uratować ubrudzone ropą delfiny. Trudno się tutaj nudzić, zwłaszcza, że sama warstwa tworzenia i zabudowy naszych ziem, to niezwykle wciągająca sprawa.

Technika czy przyroda?

Pierwsze kroki w kampanii dla jednego gracza, stawiamy przy współudziale korporacji, która niespecjalnie dba o środowisko i rozwija się jego kosztem. Mowa tutaj o Global Trust, którzy w polskiej wersji językowej nazwani zostali Fabrytami. Za ich poleceniem budujemy kolejne, produkujące mnóstwo zanieczyszczeń konstrukcje. Gdy dochodzi do wycieku ropy, z pomocą przychodzą nam ludzie z Eden Initiative, czyli Ekosi. Osobiście byłem za tym, by rozbudowywać się w zgodzie z naturą, dlatego też ucieszyłem się z ich obecności i chętnie stawiałem ich konstrukcje. Jakoś niespecjalnie widzi mi się zanieczyszczanie naszej planety, a opcja, którą wybrałem, była jakby powrotem do stylu zabawy w poprzednich odsłonach serii Anno.



Założenia i mechanika gry, to stara i sprawdzona receptura. Podstawą naszego imperium są obywatele. Stawiamy im mnóstwo domów i spełniamy zachcianki. Wraz z każdym awansem społecznym, nasi podopieczni chcą coraz więcej, coraz bardziej egzotycznych dóbr. Zaczynamy od pożywienia i napojów, a później stawiamy kasyno czy salę koncertową. Dzięki odpowiedniej liczbie mieszkańców danego statusu społecznego, możemy stawiać coraz to bardziej zaawansowane konstrukcje. Przykładowo, by produkować zdrową żywność dla Ekosów, potrzeba 360 ekopracowników, czyli drugich obywateli w hierarchii. I tak w koło – im wyższa pozycja społeczna, tym trudniej zapewnić odpowiednią ilość wymaganych produktów.