To co jest solą tej gry, to oczywiście wymiana argumentów, czyli pojedynek na to, kto komu szybciej łeb odstrzeli. Każdą misję zaczynamy już z jakąś jedną podstawową bronią. Raz jest to jakiś zwykły pistolet, raz pistolet maszynowy. Druga broń, mocniejsza jest już do zebrania na wrogu, a że trup ściele się gęsto, to na brak pukawek czy amunicji nie można narzekać. Wrogowie też do ułomków nie należą, potrafią się chować i nie wychodzą zbyt często pod celownik. Choć przyznać muszę, że trafiają się bezmózdzy desperaci, którzy po ostrzale osłony zamiast znaleźć inną, to wypadają na środek i zarabiają między oczy. Wykończenie ostatniego gościa w strefie odpala cut-scenkę, w której widać dokładnie jak pociski przeszywają ciało, a na lewo i prawo leje się strugami sok pomidorowy. Makabryczność tych widoków możemy przedłużyć przytrzymując prawy przycisk myszki, w sumie fajny bajer. Nieco gorzej jest z celowaniem, celownik mały i dosyć ruchawy, wrogowie też nie w ciemię bici, bo mają kamizelki kuloodporne, więc jedyną słuszną metodą jest ładowanie w głowę, kroczę lub kończyny. Nieco irytujące jest strzelanie z ramienia, które powinno nieco przybliżać widok i ułatwiać celowanie, jednak wcale tak nie jest. A bullet time jak zwykle skuteczny i widowiskowy, to będzie zawsze symbol tej marki.

Wizualnie jest to majstersztyk. Rockstar, który przejął prawa do marki zrobił naprawdę kawał dobrej roboty, Grafika jest niemalże fotorealistyczna. Fawele wyglądają jak na ubogie brazylijskie dzielnice przystało, deszczowa noc jest naprawdę deszczowa. Max wizażowo także się zmienia, widać po jego twarzy jak odciska się na nim piętno brazylijskiej zasadzki na gringo americano. Postaci naprawdę przypominają ludzi, ruchy ust są naprawdę zsynchronizowane z tym co mówią aktorzy, a każda osoba ma swój indywidualny wygląd. Może nie dopatrzyłem, ale odniosłem prawdziwe wrażenie, że każdy przeciwnik wygląda inaczej, a przecież dużą bolączką strzelanek jest powtarzalność oponentów. Dużą zaletą tytułu jest brak ekranów ładowania, zgrabnie zastąpiły je przerywniki filmowe, więc nie czekamy tutaj na nic, bo cały czas jesteśmy w wirze akcji. Na kolejny plus zasługuje optymalizacja wersji PC. Muszę przyznać, że wymagania są o wiele wyższe niż moc mojego laptopa, a ja mimo to mogłem śmigać na jednej z najwyższych rozdzielczości mając ustawione wszystko na full, przy czym wszystko chodziło gładko i płynnie, do tego ładnie wyglądało.

Urzekła mnie też oprawa dźwiękowa, szczególnie głosy postaci, w tym dialogi Maxa, za które odpowiedzialny był James McCaffrey, który udzielał głosu głównemu bohaterowi także w dwóch poprzednich odsłonach trylogii. Bardzo ciekawe są też motywy muzyczne, w tym główny motyw z jedynki i dwójki wzbogacony o rytmy brazylijskie. Właśnie w ścieżce dźwiękowej przeważają południowo-amerykańskie klimaty, do tego muzyka jest zawsze dostosowana do panującej sytuacji. Tutaj ekipie, która odpowiadała za udźwiękowienie należy się duży plus.

Jeśli na "Maksie Paynie" i na "Upadku Maksa Payne’a" zjadłeś zęby to trójeczka jest stworzona dla Ciebie, mimo ciepłej i słonecznej Brazylii gra nie straciła klimatu poprzedniczek. Poza tym to znów okazja usłyszeć kilka celnych uwag jednego z najbardziej pechowych gliniarzy Nowego Jorku. Miłego spaceru na kacu po nieprzyjaznej faweli!

Podziękowania dla serwisu GamersGate za udostępnienie nam gry do testów.