Bitwy wcale nie są proste, niekiedy trwają nawet po 50 minut, zmuszają nas do ciągłego myślenia, zmieniania szyków czy strategii. Często kluczową rolę odgrywa ukształtowanie terenu, wzgórza utrudniają szarżę kawalerii, ułatwiają ostrzał łucznikom, niekiedy pozwalają jednak oflankować przeciwnika. Drzewa potrafią ukryć nasze jednostki przed czujnymi oczyma wroga, również my możemy zostać zaskoczeni przez niewidzialny wcześniej oddział. Atakując pod górę mamy mniejsze szanse na udany atak, za to obrona wzgórza jest o wiele prostsza. Wiele zależy od liczebności armii, chociaż można wygrać z mniejszą ilością jednostek. Atakując masą trzeba uważać kogo się atakuje, głupotą jest marnować wojska na jednostki, z którymi nie mają one szans, jak np. starcie kawalerii z Ashigaru z Yari. Bitwy przypominają dużą, urozmaiconą rozgrywkę w szachy - trzeba przemyśleć każdy krok, ostrożnie planować dalsze posunięcia, a niekiedy trzeba przesiedzieć w miejscu tych kilka minut, by uzyskać odpowiednią sytuację do ataku. Starcia dają niesamowitą frajdę i satysfakcję, bo do najłatwiejszych nie należą nawet na normalnym poziomie trudności.



Udział możemy też wziąć w bitwach morskich, które wydały mi się wykonane lepiej niż w Empire: Total War. Nawet mając pod dowództwem kilkanaście statków, dość łatwo jest zapanować nad nimi i odpowiednio manewrować, aby zadały jak największe szkody przeciwnikowi. Tak jak w przypadku jednostek naziemnych, również i tutaj są różne typy łodzi, m.in. z łucznikami, bronią palną czy machinami oblężniczymi. Efektownie wyglądają duże okręty, które zadają sporo strat, co prawda wolniej się poruszają od swoich mniejszych odpowiedników, dlatego należy zapewnić im ochronę. Bitwy morskie są przyjemną odskocznią od bitew lądowych i dają tyle samo radości i satysfakcji.



Sztuczna inteligencja w trybie turowym i bitewnym potrafi zaskoczyć zarówno sprytem jak i głupotą. Podczas przebywania na mapie Japonii przeciwnik potrafił wysłać statek z wojskiem i rzucić go gdzieś na tyłach mojego małego imperium, co przysporzyło niemałych kłopotów. Równomiernie przysyłał też oddziały na główną linię frontu, nie dając chwili wytchnienia. AI potrafi się także wykazać podczas składania ofert dyplomatycznych, ale o tym pisałem nieco wyżej. Najwięcej gaf, które popełniła inteligencja komputera, dostrzegłem podczas bitew. SI wariuje, gdy wysyłamy dwa oddziały - jeden z frontu, a drugi z boku. Zaczyna szaleć, wystawia swoje oddziały bokiem na miecze samurajów, zmienia formacje, po prostu nie potrafi zapanować nad sytuacją. Czasami nie robi nic, cała wroga armia stoi w miejscu i czeka na nasz ruch. Trochę to irytuje, bo zmusza nas do główkowania, z której strony zaatakować.

Samuraje w sieci

Zanim przejdę do multiplayera, parę słów jeszcze o trybach dla pojedynczego gracza. Dostępne są bitwy historyczne, na razie jest ich 4 z czego 1 na morzu. Oglądamy jakąś cutscenkę przedstawiającą sytuację i wykonujemy zadania, np. zlikwidowanie patroli wroga w obozie. Zagrać można też w zwykłą bitwę, w której wybieramy oddziały, mapę oraz pogodę. Dostępny też jest szereg samouczków dla nowicjuszy, ale nawet weterani powinni do nich zajrzeć. Oczywistością jest kampania dla pojedynczego gracza, w której na czele 1 z rodów podbijamy Japonię.



Tryb multiplayer polega na stworzeniu swojego awatara, jakim jest przywódca klanu, którym zarządzamy. Wybieramy mon, czyli flagę, identyfikującą nasze armie. Możemy ją dowolnie modyfikować, kolorować pewne fragmenty, czy wybierać wzory. Awatar, jest tak jak agenci specjalni rozwijany poprzez rozbudowane drzewka umiejętności. Z każdym awansem dostajemy punkty, które możemy wydać na przeróżne zdolności naszej postaci. Zakładka zbroi pozwala przyodziać wodza w nowe pancerze. Osiągnięcia, które można zdobyć dzięki Steamowi, wpisane są również w menu zbroi, jeśli uzbieramy określone achievement'y, które są fragmentami umundurowania, dostaniemy bonusy, np. +5 do amunicji dla jednostek strzeleckich. Zakładka świty zapewnia premie specjalne na polu bitwy dla jednostek.